Het is lang geleden dat ik een blog schreef over geocachen. Niet dat deze hobby bij ons in het vergeetboek raakt. Maar de schatten die we vinden, of het onderhoud van onze eigen caches zijn niet direct een blogje waard. Maar afgelopen weekend gebeurde het volgende. Voor de presentatie tijdens Alles Kids In Drenthe voor  het dierenpark te Emmen (nl). Er kwam een jongen aanfietsen. ‘Ik weet dat hier iets spannends dat onder dit bord verborgen zit’, gilde hij tegen zijn vriendjes. Mijn reactie was ‘stil nou’, ‘want als je het over de geocache hebt moet je dat een beetje stil houden hoor’, ‘straks is ie verdwenen’ .
Ik vertelde hem dat ik er al diverse keren naar gezocht had en hem niet kon vinden. ‘Wil je me helpen?’ Toen lagen we beide met het hoofd op de grond, speuren langs de ijzeren balken. Zijn vrienden waren al lang doorgereden.

Niet dat hij snel te vinden was, dit metalen kokertje plakt door de magneet overal op het ijzer. En wellicht plakt men hem niet helemaal op dezelfde plek terug na het vinden. Dus na toch even zoeken was het ‘hoera gevonden’. Dus kon ik hem namens ons team noteren bij geocaching.com.

Maar toen bleek dat de moderne media zijn werk deed. Toen ik bovenstaande twitterde dat ik na vele pogingen deze nano gelogd had, kwam er vlot een reactie van een medewerkster van het dierenpark. Het bericht werd doorgetwitterd.

Vandaag was ik weer gastheer in het park. Ik zocht de betrokken twittercollega op. Met als gevolg dat we gezamenlijk met die mede collega in ganzepas voor het hoekje van de bewuste paal stonden. En weer konden twee logjes op het piepkleine papiertje ingevuld worden.